به بهانه محافل و جلسات دوستان اصلاح طلب در منطقه دماوند

به گزارش تارود، حجت الاسلام حمید آقایی در سرمقاله هفته نامه فرهنگی اجتماعی ره آورد 530 نوشت:

یک. بهانه ی این نوشته، محافل و جلسات دوستان اصلاح طلب در شرق تهران و منطقه دماوند شد. جلساتی که سراسیمه و با عجله، زنجیرگونه و سلسله وار در مناسبت های مختلف و متنوع در خانه ها و مجامع عمومی برگزار می شود و البته این جلسات مختص منطقه ما نیست که امتداد سلسله جلسات و همایش های سیاسی و انتخاباتی این گروه است.

سخنرانی های ارائه شده در این جلسات تا آنجا که در دسترس قرار گرفته حکایت از این موضوع دارد که دوستان فارغ از نوع مخاطب و زمان و مکان، سخنرانانی را دعوت می کنند با دو هدف:

1. گردهم آئیم که گرد هم آمده باشیم ولو به هر بهانه.

2. تا می توانیم بکوبیم و بکوبیم و از گذشته سیاه نمایی کنیم.

نمونه ی آن سخنرانی آقای دکتر سعید لیلاز است که در یک منزل و در جمع چند نفر از اعضاء مرکزیت اصلاح طلبان و هواداران آنها به تحلیل مسایل اقتصادی می پردازد و انواع و اقسام آمار را برای مخاطبانی که حداقل تخصص  و آگاهی را دارند ارایه می کند و برخلاف رویه یک استاد و محقق، در قامت یک کارشناس معرفت شناس و جامعه شناس و دین شناس پس از ادعاهای ناپخته می گوید:

یکی از مشکلات کشور این است که دنبال وفاداری می گردیم نه کارآیی!

البته صحت بررسی این ادعا خود جای بحث دارد اما ایشان به همین مقدار بسنده نکرده است و اشاره می کند:

این گرفتاری های رژیم ایدئولوژیک است! ملاک، تدین افراد است و چون تدین داخل قلب افراد است مجبور است حکم به ظاهر کند، بهترین مدیر اگر کروات بزند به درد ما نمی خورد! (بصیرت جوانان، شماره 4)

نگارنده نقد این سخنان را به مطالعه و نقد و داوری خوانندگان وامی گذارد. فقط سوال این است: بالاخره بگذاریم مباحث اقتصادی را متخصصانی مانند ایشان بگویند و مباحث نظام سیاسی و حکومتی را اسلام شناسان، حقوقدانان و جامعه شناسان بیان کنند. حداقل توقع این است اینقدر راحت حکم صادر نکنند، و رژیم های دینی را به ظاهربینی متهم نسازند! بنظرم این تقاضا زیادی نباشد که در نقدهای خود اخلاق نقد را رعایت کنیم.

یا سخنان جناب آقای دکتر کواکبیان است که در قامت یک طبیب دلسوز برای اصولگرایان نسخه استراحت پیچیده اند و در جلسه ای که قرار است ازحماسه سیاسی سال 92 گفته شود بیشتر سخنانشان به نقد گذشته باشد. جالب است که ترجیع بند همه این سخنان سیاه نمایی عملکرد دولت گذشته است. شاید اگر فرصتی باشد به همین سخنان که از حدود 8-7 ماه قبل ارایه شود با انبوهی از کم لطفی ها و خروج از دایره انصاف مواجه بوده ایم. انتظار زیادی نیست ازدوستانی که رقبای خود را به بداخلاقی سرزنش می کنند، خود حیطه ی اخلاق نقد را رعایت کنند.

دو. اما گفتیم این موضوع اختصاص به دماوند و فیروزکوه و بومهن و پردیس ندارد. حکایت این است و شواهد و قراین صدق این ادعا را گواه است که گویا عده ای پس از یکسال از پیروزی در انتخابات به این نتیجه رسیده اند برای کسب سرمایه اجتماعی باید به دو راهبرد اصلی بپردازند:

1- سیاه نمایی مطلق گذشته

2- القاء اینکه می خواهیم مشکلات را حل کنیم، عده ای نمی گذارند.

کافی است این روزها به سخنان برخی اصلاح طلبان، وزراء، مشاوران دولت، نمایندگان مجلس و روزنامه نگاران این طیف دقت کنیم:

سانسور باید رفع شود اما عده ای نمی گذارند؛

فیلترینگ باید برطرف شود اما عده ای نمی گذارند؛

مطبوعات باید آزاد شوند اما گروهی نمی پسندند؛

نگاه به اشتغال زنان باید عوض شوند اما عده ای باور ندارند و نمی گذارند؛

می خواهیم مذاکرات هسته ای را حل کنیم عده ای نمی گذارند؛

می خواهیم مشکلات اقتصادی مردم را کم کنیم، برخی نمی گذارند!

خط کشی ها و دوگانه سازی های سیاسی راه به جایی نخواهد برد. باید به درد و مشکلات مردم رسیدگی کرد. تردیدی نیست که بخش زیادی از مشکلات اقتصادی کنونی مربوط به دولتهای دهم و نهم است کما اینکه بسیاری هم دردهای مزمن دولت های هشتم و هفتم و ششم و … است. هم دولتمردان و هم کسانی که دلسوز دولت هستند باید بدانند فضای تبلیغات انتخاباتی گذشته است و هنوز تا انتخابات مجلس زمان زیادی باقی مانده است.

سه. از این رو این قلم، نقدهای دوستان اصلاح طلب را بر این نوشته و نوشته های دیگر که متناوباً خواهد آمد، به شرط رعایت ایجاز و در محدوده ی پاسخگویی به نقد مطالب منتشر شده در ره‌آورد منتشر خواهد ساخت.

حمید آقایی

انتهای پیام/