فرازی از زندگی شهید قربانعلی نبی قنبری

آب وهوای سرد کوهستان نمی توانست گرمای وجودش را سرد کند. آتش عشق به خدا آن چنان وجودش را فرا گرفته بود که به این سادگی ها نمی توانست حتی به غیر او فکر کند.
تحصیلات دوران ابتدایی اش را در همان روستای کوهان گذراند. بعد از ابتدایی، برای ادامه تحصیل وارد تهران شد؛ به تهران آمد اما با تهران کنار نیامد. با نفس کشیدن در هوای کوهستان قد کشیده بود و با آنجا انس داشت. پس ترجیح داد به همان روستاهای کوهستانی برگردد و برگشت.
صلابت کوهستان وامدار صلابت و استحکام قربانعلی در اعتقاد و عزم راسخش بود. او برای پدر و مادرش فقط فرزند نبود، دوستشان بود، یاورشان و دست راستشان بود. آن روزها پدرش کشاورزی می کرد و قربانعلی هم کنار دست پدرش. غیر از اینکه درس های مدرسه را می خواند، حتی از زمین هم درس سرسختی و استواری را می آموخت.درس می آموخت و بزرگ می شد.بزرگ می شد و درس می آموخت. وقت سربازی اش بود اما نرفت. نه اینکه از خدمت فراری باشد، تایید طاغوت را جایز نمی دانست! اما اینکه از سربازی رفتن هم فراری نبود را ثابت کرد. جنگ که شروع شد، مثل بچه های کوچکش در خانه بهانه می گرفت. بالاخره رفت. رفت جنوب تا همسنگر رزمنده ها و در بطن حادثه ها باشد.
وقتی به راهت اعتقاد داشته باشی، زندگی ات، خانواده ات، خواب و بیداری ات و همه زندگی ات رنگ خدا می گیرد. همسرت می شود مصداق همان «الطیبات لطیبین». پس مرگت هم جز شهادت نمی تواند باشد…
شش روز قبل از شهادت برای پدر و مادرش نوشت «مرا حلال کنید. چرا که هر چه فکر می کنم کار مثبتی برای شما انجام ندادم و فقط سربارتون بودم. ولی مخلصانه تقاضای عفو دارم» و برای همسرش نوشت:«پوزش می طلبم از این که نتوانستم برایت همسر خوبی باشم. از شما خداحافظی کرده و حلالیت می طلبم.» حتماً وقتی که وصیت نامه اش را می خواندند و عکسش را از پشت قاب اشک آلود چشمشان می دیدند، اگر بدی هم ازاو دیده بودند حلالش کردند.
او خدایش را طلب کرده بود و خونبهایش را هم گرفته بود… اردیبهشت بود و شهر خونینِ خرمشهر که آن روزها قلبِ تاریخ زمین بود.
در سینه جز دلِ خونینِ صد پاره نیست خاکِ وطن که بابت رهن و اجاره نیست
منطق که پاسخِ دشمن نابکاره نیست وقتی که جز نشستنِ در خون چاره نیست
جایی بود که حاجت هیچ استخاره نیست

انتهای پیام/