اوتیسم؛ شایعترین مشکل کودکان

کودکان رها شده در معرض خطر مشکلات ارتباطی اجتماعی و اوتیسم هستند و این اختلال در پسران شایع تر از دختران است.

به گزارش تارود به نقل از سپیدپوش، فاطمه شوشتری روانشناس حوزه کودک و نوجوان در بیمارستان امام خمینی(ره) از مشکلات کودکان رها شده گفت افزود: کودکان رها شده در معرض خطر مشکلات ارتباطی اجتماعی و اوتیسم می باشند، بسیاری از کودکان شانس زندگی و ازحمایت خانواده های خود برخوردارند  و بطور مناسب بسیاری دیگر از کودکان در موسسات و مراکز نگهداری بی سرپرستان مشغول زندگی هستند، این کودکان در معرض خطر ابتلا به علائم رفتاری شبیه علائم رفتاری کودکان مبتلا به اوتیسم می باشد.

اوتیسم در واقع نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی کلامی غیر طبیعی مشخص می شود و در سال های اول عمر بروز می کند، علت اصلی آن ناشناخته و  این اختلال در پسران شایع تر از دختران است. وضعیت اقتصادی ، اجتماعی ، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تأثیر داشته و کودکان ، بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و غیر کلامی  تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی مشکل دارند.

این اختلال ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار و در بعضی موارد رفتارهای خود آزارانه و پرخاشگری  نیز دیده می شود. در این افراد حرکات تکراری         (دست زدن ، پریدن) پاسخ های غیر معمول به افراد  دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می شود و ممکن است در حواس پنجگانه  بینایی ، شنوایی ، لامسه ، بویایی نیز حساسیت های غیر معمول نشان دهند، هسته مرکزی اختلال در اوتیسم ، اختلال در ارتباط است.

شوشتری افزود: کودکانی که در موسسات زندگی کرده و رشد یافته اند احتمال بیشتری به اختلالات ارتباطات اجتماعی ،و علائم اوتیسم دارند. این علائم هنگامی که این کودکان به خانواده هایی برای سرپرستی سپرده شده اند بهبود نسبی داشته است.

طبق آمار سازمان بهزیستی کشور این کودکان به طور تصادفی به دو شیوه مراقبت تحت نظارت موسسه و مراقبت تحت نظارت حمایتی خانواده ای که سرپرستی آنها را به عهده داشتند قرار گرفتند و مشاهده شد در زمان اختصاص داده شده کودکانی که تحت حمایت خانواده قرار گرفته اند روحیه و روان سالمتری نسبت به کودکانی که تحت حمایت و نظارت موسسه قرار گرفته اند دارند،  کودکانی که تحت حمایت موسسه بزرگ شده اند بیشتر علائمی شبیه علائم اوتیسم دیده شد و به طرز محسوسی از ارتباطات کلامی مناسبی برخوردار نبودند و اغلب به پرخاشگری روی آورده بودند.

یک روش غربالگری برای اختلالات طیف اوتیسم ارزیابی رفتارها و مهارت های ارتباطی کودکان تکمیل پرسشنامه بود و تشخیص داده شد مراقبت های نهادی حتی در کودکانی که در موسسات بزرگ شده و رشد یافته اند کمتر مبتلا به علائم اوتیسم بوده اند.

اما کودکانی که در معرض نگهداری خانواده قرار گرفته بودند در هر حال رفتارهای اجتماعی معمول تر از کودکانی که در معرض مراقبت های نهادی قرار گرفته بودند،و این نشان داد که مداخله زود هنگام در نگهداری فرزند توسط خانواده ها می تواند رفتارهای مرتبط با اوتیسم را بهبود بخشد.

 محرومیت روانی میتواند یکی از علل دیگر ابتلا به اوتیسم در کودکان باشد و ما باور داریم که هر دو گروه از محرومیت رنج می برند اما از انواع مختلف : در کودکان نهادینه محرومیت از محیط زیست خود  در حالی که در جمعیت عمومی اوتیسم خود باعث نوعی محرومیت شده و آن را برای کودکان به درک و فهم نشانه های اجتماعی سخت تر کرده است.

انتهای پیام/