سفری به دماوند که نگاه بانوی انگلیسی را به ایرانیان عوض کرد.
به گزارش پایگاه خبری تارود، «مری شیل» معروف به «لِیدی شیل» که همسر سفیر انگلستان در اوایل به سلطنت رسیدن ناصرالدین‌شاه قاجار بود، حدود ۱۷۰ سال پیش در جریان سفری به مازندران، گذرش به دماوند می‌افتد. خانم شیل در آن سفر، براساس توصیف خودش، دماوند را دره‌ای باصفا می‌بیند که زمین‌های زراعی و درختان میوهٔ فراوان، آن را پوشانده‌اند و تأسف می‌خورَد که چرا شاه از چنین منطقهٔ فرح‌انگیزی برای اقامت تابستانی‌اش غافل مانده است.
جایی که خانم شیل و همسرش برای ماندن در دماوند، انتخاب کردند، محلی خوش‌منظره و پردرخت در زمینی سبزه‌زار کنار چشمه‌اعلا بود؛ چشمه‌ای که آن زمان از دل یک تخته‌سنگ می‌جوشید و در چشم او بسیار زیبا جلوه می‌کرد.
خانوادهٔ شیل دو کودک خردسال داشتند و برای ادامهٔ سفرشان تا شمال ایران با توجه به مسیر پرفرازونشیب و خطرناک آن زمان، همراه بردن آنها را صلاح نمی‌دانستند.
برای همین تصمیم گرفتند تا وقتی که به شمال می‌روند و برمی‌گردند، کودکانشان را در دماوند به خدمتکارانشان و البته اهالی شهر بسپرند.
سفر شمال خانم شیل و همسرش حدود یک ماه طول کشید و نکته اینجاست که در آن یک ماه، در دماوند همه چیز به خوبی و خوشی و مطابق میل آنها می‌گذرد و وقتی برمی‌گردند، شگفت‌زده می‌شوند از دیدن فداکاری و محبتی که در حق کودکانشان شده بود.
این اتفاق و درواقع مهمان‌نوازی و امانت‌داری‌ای که خانم شیل در دماوند چشید، آنقدر برایش مهم بود که سبب تغییر نگاه او به ایرانیان شد.
این نکته‌ای است که خودش بعدها در خاطراتش از آن با تحسین زیادی یاد و اعتراف می‌کند که ایرانی‌ها متفاوت از چیزی هستند که برخی خارجی‌های دیگر در کتاب‌هایشان توصیف کرده‌اند.
تصویر: نقاشی منظرهٔ دماوند اثر ابوتراب غفاری، از نقاشان بنام عصر ناصرالدین‌شاه
انتهای پیام/