عطیه کوچک فرشته‌ی بزرگ نجات
عطیه کودک پنج و نیم ساله با اهدای اعضای بدنش فرشته نجات بزرگ نیازمندان شد.
امروز عصر پنجشنبه چهلمین روز درگذشت فرشته نجات در جوار امامزاده محمد شلمبه برگزار شد تا یادآور فداکاری و ایثار پدر و مادری دریادل بعد از چنین مصیبت سنگینی باشد که با اعضای فرشته ی کوچک خود جان انسان های دیگری را نجات دادند که در آن شرایط روحی کاری بس دشوار و سخت است.
علی حسینقلیان پدر عطیه قهرمان کوچک دماوندی در گفتگو با خبرنگاران گفت: روز حادثه به همراه دختر و همسرم در خیابانی فرعی توقف کرده بودیم که یک دستگاه خودرو تاکسی با سرعت بالا به دخترم کوبید و وی از ناحیه پا و جمجمه دچار شکستگی شد.
پدر عطیه که در این چند روز گویی سالها پیر شده است در تمام طول مصاحبه چشمانش پر از اشک بود و لحظه ای آرام و قرار نداشت، درباره فرزندش چنین گفت: عطیه دختر نازنینم عطیه ای از سوی خداوند بود که پس از سالها نذر و نیاز خداوند به من هدیه کرد.
وی افزود: عطیه دختر بسیار باهوش، زیبا، مهربان، فهیم و بزرگتر از سن خودش بود و در یادگیری دروس مذهبی و قرآن سرآمد هم دوره ای های خود بود و علاقه وافری به یادگیری قرآن نشان می داد و خیلی سریع در این زمینه رشد کرد.
علی حسینقلیان گفت: پس از حادثه فرزندم را به بیمارستان سوم شعبان دماوند رساندم، ولی به دلیل فقدان امکانات لازم، دستور اعزام به تهران داده شد که به سبب نامناسب بودن و مستهلک بودن آمبولانس سه ساعت طول کشید تا به بیمارستان امام حسین(ع) تهران منتقل شد.
وی افزود: در بیمارستان امام حسین کادر پزشکی از سرعت لازم برخوردار نبود و پس از سه ساعت فرزندم به اتاق عمل برده شد و پس از سه روز جان به جان آفرین تسلیم کرد و در بیمارستان مسیح دانشوری اعضای بدنش (کلیه ها، قلب و ریه هایش) را برای پیوند به بیماران نیازمند اهدا کردیم.
وی ادامه داد: فرزند کوچک و معصوم من اکنون با اهدای اعضای بدنش نجات بخش جان چهار انسان نیازمند شده است و خوشحالم که این اعضا ضمن دادن حیات به دیگران اکنون زنده هستند، با آنکه دیگر دختر نازنینم در میان ما نیست.
گر چه غم از دست دادن کودک برای والدین بسیار سخت و جانفرسا است، ولی یقین داریم روح بلندی که در همکاری این خانواده در امر اهدای عضو تجلی یافته موجب رهنمون خانواده داغدار برای رسیدن به صبری جمیل و رضای خاطر حق تعالی است.
بی گمان رضایت خاطری که به دنبال تجلی اوج فداکاری اهداگران با نیت نجات دادن جان همنوعان از جانب خداوند بر وجود آنان سایه افکنده است، مرهمی التیام بخش بر زخم اندوه داغداران و گشاینده درهای رحمت و غفران الهی به روح آن عزیز خواهد بود.
