بزرگان و دانشمندان دماوند
غلامرضا نصرالهی در وبلاگ شور جنون نوشت:
غلامرضا نصرالهي در گذر مطالعات و پژوهش هاي خود به مفاخر و فرهيختگان دماوندي پرداخته است. مفاخري كه به گونه اي دوره اي از تحصيل يا تدريس و زيست خود را در اصفهان گذرانده اند.با هم يادداشت هاي ارزشمند ايشان را مي خوانيم:
-
عبدالرحيم بن يونس دماوندي
از دانشمندان قرن دوازدهم هجري است. در ادبيات و فقه و حديث زبردست بود. وي در اصفهان به تحصيل پرداخته و عاقبت در كربلا ساكن شد و تا سال ۱۱۶۰ هجري قمري زنده بود. در كتاب «الذريعه» و «دانشمندان و بزرگان اصفهان» اين كتاب ها را از آثار او برشمرده اند: ۱) شرح حديث حقيقت – ۲) مفتاح اسرار حسيني و ۳) فيوضات الحسينيه
-
بابا اصلي دماوندي
از سخنوران و شاعران قرن يازدهم هجري و از معاصران ميرزا محمد طاهر نصر آبادي است. بابا اصلي شاعر درويش مشرب و در كمال جذبه و حال بود و نقل هاي عجيب از او مي كردند. چندي به سياحت پرداخت، عاقبت در شيراز ساكن شد و ظاهرا همان جا بدرود زندگي گفت. اين شعر از اوست:
جهان جام و فلك ساقي اجل مي
خلايق باده نوش مجلس وي
خلاصي نيست اصلي هيچكس را
ازين جام و ازين ساقي ازين مي
-
محمد حسين نورس دماوندي
از خوشنويسان و شاعران قرن يازدهم هجري است. در جواني از دماوند به اصفهان رفت و به تحصيل پرداخت. او از مصاحبان صائب تبريزي بود و در محفل و يا انجمن صائب شركت مي كرد. چندي بعد براي امرار معاش به خواهش صائب، محمد زمان خان حاكم كوهگيلويه او را ملازم خود ساخت و او را به كوهگيلويه برد. اما خان از نورس رنجيده خاطر شد و نورس به اصفهان بازگشت. سال درگذشت او به دست نيامد ولي تا سال ۱۰۹۳ ه. ق. زنده بوده است.
نورس دماوندي در هنر حوشنويسي نيز زبردست بود و خط نستعليق را خوش مي نوشت. از آثار او كتابت « تذكره شاه طهماسب» در سال ۱۰۹۰ ه. ق و كتابت قران مجيد در سال ۱۰۹۳ ه. ق است كه در كتابخانه سلطنتي سابق در كاخ گلستان موجود است.
او در شعر مانند شاعران هم روزگار خود به سبك هندي شعر مي سروده است. از ديوان اشعار او اطلاعي در دست نيست. اين بيت شعر از اوست:
آن كه محراب دو عالم گوشه ي ابروي اوست در دل هر ذره پنهات آفتاب روي اوست
-
قاضي مظفر دماوندي
مظفر بن فتح الله دماوندي از علما و دانشمندان اواخر دوره صفويه است. او چندي در مدرسه مباركه فاطمه معصومه در قم ساكن بود و مدتي هم به قضاوت مشغول بود. سال درگذشت او معلوم نيست اما بنا به شواهد موجود تا سال ۱۱۰۳ ه. ق زنده بوده است.
وي در هنگام تحصيل در قم به كتابت كتابهاي ديني همچون «صحيفه سجاديه» ، « مفتاح الفلاح» و « الروضه البهيه» مشغول بوده است.
