یک پنج گانه ی ادبی از سرخوش دماوندی
حسین نوروزی (سرخوش دماوندی) پنج دفتر از غزلیات و رباعیات خود را بعد از مشق باران و پس از دوازده سال، روانه ی بازار نشر کرده است. این خبری خوش برای علاقمندان عرصه شعر و ادب به ویژه در این خطه است.
به گزارش تارود به نقل ره آورد، «جیک و …»، «پیک»، «دو دفتر رباعی»،«نبض ماه»،«پلک خورشید» و «از تو چه پنهان» پنج گانه های شعری و ادبی سرخوش دماوندی اند که توسط انتشارات برهان منتشر شده اند.
سرخوش دماوندی را الحق باید بهترین غزلسرای دیارمان و از بهترین های استان بدانیم. وی در سرودن غزلیاتش بیشتر با زبان استعاری سخن می گوید و از مناظر بدیع طبیعت با همه ی جلوه های زیبا و فریبنده اش بهره می گیرد و در مواردی ترکیباتی بدیع – که مختص خود اوست – می آفریند. شاید اگر صاحب قلم صاحبنظری به این کندوکاو بنشیند و ترکیبات و مضامین شعری سرخوش را که اولین بار توسط وی آفریده شد در نگاهی تطبیقی جستجو کند به شماره ای از این بدایع دست خواهد یافت – که کاری بایسته و شایسته است.
بخاطر همین ویژگی شعر سرخوش است که وی بسیاری از دغدغه ها، فریادها، شوریدگی ها، نگرانی ها و اعتراض های خود را به نرمی با زبان استعاره و کنایه می گوید. او خود در دفتر اولش نوشته است:« تجلی انعکاس احساس، بیان عاشقانه و صادقانه ایست که مناسبات واقع را فریاد خواهد زد، چرا که زبان عاشق، بیان خالصانه ترین برداشت های شاعرانه است.»
در حقیقت نوروزی، با شعرش می خواهد بر علیه مناسبات واقع فریاد بزند، موضوعی که در جای جای شعرش هویدا است و به چشم می خورد از مناسبات حاکم فرهنگی و اجتماعی در محله اش، تا شهرش تا کشورش!
نوروزی منتقد وضع موجود است و از بیان آن هم ابایی ندارد. انتخاب اشعار در اوزان سنگین و بحور کمتر شناخته شده گویا قالبی است که سرخوش اخیراً به آن بیشتر تمایش نشان می دهد:
درد دارد دلم دلی که خدا، سال ها پیش نذر مردم کرد خشکِ خشکِ کویر را دل من، باغ سبز خدا تجسم کرد
***
پشت سنگر اراده ای دیگر سرنوشت مرا رقم زده است من جدا ازتو ماندم و ما را، مدعی انگ متهم زده است
***
فریاد این غروب غم انگیز سالهاست ما را نوید یک شب دیجور می دهد
بغضی که مانده در نفس لاله های صبح هر شب خبر ز یک گره کور می دهد
در غزلیات سرخوش اشعار به توصیف زیبایی های زادگاهش به چشم می خورد:
این شهر پر ستاره دماوند دلنشین ای سر سر به مهر تو اعجاز راستین
توصیفاتی که گهگاهی به لهجه دماوندی باز هم رنگ انتقاد و اعتراض دارد:
انگور شهر ما مویز بَبِه شهر ما پیش ازاین عزیز بَبِه
بذر آتش نشون خاموشیم گرچه ققنوسمون مریض بَبِه
دست درازی نکن به سفره ی ما دست تو بارها جیز جیز بَبِه!
همه جا صحبت از تو هسته و من ای دماوند! چیز؟ چیز، بَبِه
از ویژگی های دیگر غزلیات سرخوش، جمع بین مضامین ادبی و ترکیباتی رایج و سنتی و ادبیات نسل جدید است:
اسیر گندم این مردمم که می کارند و دانه های طلایشان نصیب اُسکل هاست
***
چش دل را رو به فستیوان گل وا می کنم عشق را در سبز چشمان تو پیدا می کنم
با این همه، رباعیات آقای حسین نوروزی هم زیبایی های خاص خود را دارد. با همان نگاه و سبک و مضامین، حدود چهارصد رباعی که با مضامین توصیفی، انتقادی و آئینی کنار هم آمده اند و برخی از آنها بیشتر به چشم می آیند. هم رباعیات آئینی و هم رباعیات به لهجه دماوندی.
حالا با مشق باران و «مشتلق» سرخوش دماوندی یک هفته گانه ادبی را به علاقمندان ادبیات هدیه کرده است که امیدواریم ادامه یابد و در آینده در یک مجلد کامل «دیوان سرخوش» متولد شود. ای کاش نوروزی در آینده ای نزدیک با جمع‌آوری اشعار آئینی خود دفتری جداگانه را سامان بدهد. اشعاری که بعضی از آنها به ویژه برخی غزلیات و رباعیاتش خواندنی است. او هم چنین می تواند و باید دفتری از اشعارش را که درباره دماوند است منتشر کند. می گویم «او» چون می دانم نوروزی خیلی منتظر کمک و مساعدت این نهاد و آن مسئول نمی ماند. مثل همین دفترهای شعر که به همت خودش سامان یافته است.
به سرخوش دماوندی دست مریزاد می گوییم و امیدواریم در فرصتی جداگانه کسانی به بررسی ونقد علمی و ادبی اشعارش بنشینند و نوگرایی های او را در قالب سبک و مضمون بشناسند و بشناسانند. این چند رباعی – از سرخوش – به مناسبت اعیاد شعبانیه:
جان دو جهان حسین بود و عباس
عشق و دل و جان، حسین بود و عباس
تصویر عطش، روز عطشناکی خاک
از آب روان حسین بود و عباس
***
ای سرو قدت شکوه باغ گل یاس
امید، بهار، سبزه، خورشید، احساس
تا در دلمان امید جانی باقی است
ما را بطلب به پای بوست عباس
بسیار عالی است