سلاح مومن در جهاد اکبر، اشک به درگاه خدا است

غروب نزدیک می‌شود وتو گویی تقدیر زمین از همین حاشیه اروند رود است که تعیین می‌گردد و مگر به راستی جز این است؟ غروب نزدیک می‌شود و انتظاری خوش، دل بی‌تاب تو را در خود می‌فشارد. در میان نخلستان‌های حاشیه اروند، پیشاپیش عید فرا رسیده است، و هر چه به شب نزدیک می‌شویم، دل‌ها را اشتیاقی عجیب بیشتر و پیش‌تر در خود می‌فشارد.

بعضی از بچه‌ها گوشه خلوتی یافته‌اند و گذشته خویش را با وسواس یک قاضی می‌کاوند و سرا پای زندگی خویش را محاسبه می‌کنند و وصیت نامه می‌نویسند، حق الله را خدا می‌بخشد اما وای از حق الناس! وتو به ناگاه دلت پایین می‌ریزد. آیا وصیت نامه‌ای را تنظیم کرده‌ای؟

آفتاب باز هم پایین‌تر آمده است و دل‌ها می‌خواهند که از قفس تنگ سینه‌ها بیرون بزنند. انتظار سرمایه‌ای از اشتیاق برهمه چیزکشانده است، همه کارهای معمولی پر از راز می‌شود و اشیاء حقیقی دیگر می‌یابند. نان‌‌ همان نان است وآب‌‌ همان آب است و بچه‌ها نیز‌‌ همان بچه‌های صمیمی و بی‌تکلف و ساده‌ای هستند که همیشه در مسجد و نماز جمعه و محل کارت و اینجا و آنجا می‌بینی. اما در اینجا و دراین ساعات، همه چیزهای معمولی هیبتی دیگر پیدا می‌کنند. توگویی همه اشیاءگنجینه‌هایی از رازهای شگفت خلقت هستند. اما تو به حال در نمی‌یافتی، امان از غفلت!

آیا می‌خواهی آخرین ساعات روز را در میان خط شکن‌ها باشی؟ امشب شب عاشورا است؛ تو هم بیا و در گوشه‌ای بنشین و این جماعت عشاق را تماشا کن. خداوند بار دیگر انسان را برگزیده است… بیا و بعثت دیگر باره انسان را تماشا کن، خداوند بار دیگر توبه انسان را پذیرفته؛ او را برای خویش برگزیده است.

این‌ها بچه‌های قرن پانزدهم هجری قمری هستند، هم آنان که کره زمین قرن هاست که انتظار آنان را می‌کشد تا بر خاک مبتلای این سیاره قدم گذارند و عصر بی‌خبری و جاهلیت ثانی را به پایان برسانند.

اگر سلاح مومن در جهاد اصغر دودم است و تیروتفنگ، سلاح او درجهاد اکبراشک وآه وناله به درگاه خداست. و اگر راستش را بخواهی، آن قدرتی که پشت شیطان را می‌شکند و آمریکا را از ذروه دروغین قدرت به زیر می‌کشد این گریه هاست.