شاعر ‘کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت’ کیست؟

کتابی با عنوان « سوتک » در سال 1365 به چاپ رسیده است که در آن مجموعه ی اشعار سید مرتضی موسوی گرد آمده است. نخستین شعر این مجموعه که با مقدمه ی یحیی شیدا به چاپ رسیده است،‌ سوتک نام دارد ( با تاریخ مردادماه ۱۳۴۸) و همان شعری است که منسوب به دکتر علی شریعتی است که در پشت جلد اولین چاپ کتابهای شریعتی در ایران آمده بود و اشتباهاً به نام او شناخته شده است.

آنگونه که در مقدمه ی این اثر آمده « سید مرتضی موسوی فرزند سید قاسم در 4 آذرماه 1321 در ده « رشت آباد قدیم » وابسته به شهرستان اهر دیده به جهان گشود» ه است. وی تحصیلات ابتدایی را در زادگاه خود و متوسطه را در اهر به اتمام رسانده و در ادامه از دانشسرای تبریز فارغ التحصیل شده و به شغل معلمی روی می آورد. اشعار او در روزنامه های کیهان، اطلاعات، مجله جوانان و عصرتبریز به چاپ می رسد و آثار انتقادی او باعث می شود« خشم صاحبان قدرت را برانگیزد و با دست ساواک جهمنی شکنجه ها بیند و در گوشه ی سیاهچال ها روزگار سپری سازد و عاقبت در 16 تیرماه 1354 به حیات پرماجرای خود خاتمه دهد…»

افراد بسیاری اذعان کرده اند که شعر « سوتک » از آن شریعتی نیست و اعلام می کنند که نمی دانند از آن کیست؟ امیدوارم این شعر معروف به نام شاعر آن بازشناخته شود.

پیوست:

امروز ( دوشنبه ۳۰ فروردین ) در کتابخانه ی آقای خدادادی با همکلاسی سید مرتضی موسوی در دانشسرای تبریز آشنا شدم. او گفت: یک روز صبح در حیاط دانشسرا موسوی از جیبش کاغذی درآورد و گفت دیشب شعری گفته ام و برایم خواند. شعر سوتک بود.

شعری دیگر از مرتضی موسوی

سرود سروها

در باغ های و هوی غریبی فتاده است

از هر طرف صدای تبر می رسد بگوش

و چرخ سفله

سینه خورشید خویش را

با دشنه کسوف از هم دریده است!

در اختناق باغ نفس بند می شود

گوئی که بامداد قیامت رسیده است

اینک پرندگان باغ

با بالهای خسته ی خود بر فراز باغ

پرواز می کنند

و با زبان خود که همان بیزبانی است

هر دم هزار همهمه آغاز می کنند!

از هر طرف صدای تبر می رسد به گوش

و خورشید با آنهمه جلالت و حشمت

در زیر چکمه های کسوف آرمیده است

بانگی بلند

در کوهها و افقهای دوردست

می پیچد، هولناک

باید ز سروهای باغ

حتی یکی بجا نگذاریم هر کجاست